Ο Θεός είναι το μόνο Πρόσωπο που δεν αδικεί κανέναν άνθρωπο και που δεν έχει απωθημένα για κανέναν. Και είναι τέτοιος ο Θεός, γιατί ο Θεός είναι αγάπη (Α’ Ιωάν. 4:8). Σαν Θεός αγάπης που είναι, δίνει σε όλους τους ανθρώπους τις ίδιες ευκαιρίες να Τον αναγνωρίσουν ως Θεό τους και Κύριό τους, ώστε να ευεργετηθούν από Αυτόν. Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται πόσο έξυπνος ή κουτός, μορφωμένος ή αμόρφωτος, πλούσιος ή φτωχός, μικρός ή μεγάλος είναι ο άνθρωπος. Γι’ Αυτόν όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι. Όλοι οι άνθρωποι έχουν άμεσα την ανάγκη Του. Οι άνθρωποι, όμως, συνειδητά αδιαφορούν να Τον γνωρίσουν.
Ο Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος, Αυτός που αποκάλυψε και παρουσίασε το Θεό με τη ζωή Του και τα έργα Του στην ανθρωπότητα, στην «επί του όρους Ομιλία» είπε το εξής χαρακτηριστικό για την αγάπη του Θεού σε όλους τους ανθρώπους: «Ο Θεός ανατέλλει τον ήλιο του για καλούς και κακούς και στέλνει βροχή σε δίκαιους και άδικους» (Ματθ. 5:45). Ο Θεός ενδιαφέρεται και αγαπάει όλους. Θέλει όλοι οι άνθρωποι να Τον αναγνωρίζουν, όχι μόνο ως Δημιουργό τους, αλλά ως Θεό που έχει τη δύναμη να τους βοηθήσει στα καθημερινά τους προβλήματα.
Ο Θεός μέσα στους αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας βοηθά και συμπαραστέκεται σε κάθε άνθρωπο που ζητάει τη βοήθειά Του. Η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο είναι γνήσια και πρακτική. Ο Θεός υπάρχει για να δίνει αυτό που ο άνθρωπος έχει ανάγκη.
Καθώς μελετούμε την Αγία Γραφή, που είναι το Θεόπνευστο Βιβλίο του Θεού, βλέπουμε ξανά και ξανά το θερμό ενδιαφέρον του Θεού για κάθε άνθρωπο. Ο Απ. Παύλος, κηρύττοντας στους Αθηναίους και παρουσιάζοντάς τους για πρώτη φορά τον αληθινό «Άγνωστο» γι’ αυτούς Θεό, είπε τα παρακάτω: «Ο Θεός δίνει σε όλα ζωή και πνοή και τα πάντα» (Πράξεις Αποστόλων 17:25). Ο Θεός λοιπόν, ενδιαφέρεται για όλες τις υποθέσεις της ζωής μας και για όλες τις ανάγκες μας. Στους ψαλμούς, ο βασιλιάς των προφητών Δαβίδ, πάνω σ’ αυτή την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο γράφει: «Οι οφθαλμοί πάντων αποβλέπουσι προς σε και συ δίδεις εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ. Ανοίγεις την χείρα σου και χορταίνεις την επιθυμίαν παντός ζώντος» (Ψαλμ. 145:15,16). Βλέπουμε, ότι ο Θεός δείχνει την αγάπη Του στον άνθρωπο με τέτοιες γενναιόδωρες χειρονομίες, ώστε να ικανοποιεί απόλυτα τις επιθυμίες του ανθρώπου.
Ενώ, λοιπόν, ο Θεός μας βοηθάει σε όλες τις ανάγκες μας, ο σύγχρονος άνθρωπος παραμένει, δυστυχώς, αβοήθητος και φορτωμένος με άγχη. Αυτό συμβαίνει γιατί συνειδητά πιστεύει ότι οι ανάγκες του είναι μόνον υλικές. Έτσι, δουλεύει σκληρά, κουράζεται σωματικά και ψυχικά, φορτώνεται με άγχη και πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο. Ως αποτέλεσμα, τα αγαθά που αποκτάει του δημιουργούν περισσότερη θλίψη παρά χαρά. Αγνοεί και επιμένει να αγνοεί, ότι είναι ο μόνος ζωντανός οργανισμός στη γη που έχει δημιουργηθεί από τον Θεό σε «ψυχήν ζώσα». Είναι το μόνον ον που είναι «γένος Θεού» (Πράξεις 17:29) και σαν γένος Θεού δεν μπορεί να ζει μόνο με υλικά αγαθά και να είναι ευτυχισμένος. Χρειάζεται να ζητήσει το Θεό να έλθει στη ζωή του, να τον καθαρίσει από όλα τα κακά και τα βάρη του και να τον κάνει έναν καινούργιο άνθρωπο. Όσο ο Θεός κι αν φροντίζει τις γήινες ανάγκες του, δεν πρόκειται ποτέ ο άνθρωπος να ικανοποιηθεί και να γεμίσει εσωτερικά, αν δεν ζητήσει το Θεό που τον δημιούργησε να έρθει στη ζωή του και να την κάνει όπως θέλει ο Θεός να είναι.
Το έργο αυτό της αναδημιουργίας του ανθρώπου, το έκανε ο Ιησούς Χριστός επάνω στο Σταυρό. Στο Σταυρό χύνοντας το αίμα Του, καθαρίζει, ελευθερώνει, σώζει, λυτρώνει και ξαναφτιάχνει κάθε άνθρωπο που μετανοεί για τις αμαρτίες του και ζητάει από το Θεό να τον κάνει ένα καινούργιο άνθρωπο. Όταν το κάνει αυτό, γίνεται ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, χαίρεται και απολαμβάνει με τον σωστό τρόπο του Θεού τα υλικά αγαθά. Τότε καταλαβαίνει, ότι δεν είναι μόνον ύλη. Τότε, και μόνον τότε, ζει ευτυχισμένος και χαρούμενος γιατί απολαμβάνει όλα τα υλικά και πνευματικά αγαθά του Θεού.
