Τον Ιούλιο του 2009 επισκέφθηκα στο κελλί του, στο Άγιον Όρος, ένα μοναχό ο οποίος τώρα έχει κοιμηθή. Όταν μπήκα μέσα στο κελλί, περίμενα τον μοναχό να μου φέρη λίγο νερό και, καθώς πήγαινε στην κουζίνα, τον άκουσα να μιλάη σε κάποιον και να λέη:
– Νικηφόρε, να τα πούμε μετά, τώρα έχω κόσμο.
Εγώ όταν το άκουσα αυτό, παραξενεύτηκα και ρωτάω τον μοναχό:
– Ποιος είναι ο Νικηφόρος, Παππούλη;
Μου λέει:
– Είναι ένας άξιος αγωνιστή της υπομονής και της προσευχής.
Όταν είπε αυτά, του λέω:
– Τον ξέρω;
Και κείνος μου λέει:
– Θα τον μάθεις.
Ρωτάω πάλι:
– Τι σημαίνει αυτό; και μου λέει το ακόλουθο περιστατικό:
Πριν από λίγο καιρό έμαθα για μια γυναίκα παντρεμένη που είχε καρκίνο, και θα άφηνε πίσω της πέντε παιδιά (το μεγαλύτερο εκ των οποίων ήταν εννέα ετών) και σκέφτηκα να παρακαλέσω τον Κύριο, να μου δώση εμένα τον καρκίνο που είμαι γέρος και δεν χρειάζομαι άλλο εδώ.
Και, όπως έκανα την προσευχή μου, σαν ονειροπόλος που είμαι βλέπω ένα τεράστιο σύννεφο, που επάνω ήτα 12 Γέροντες από τους οποίους δεν γνώριζα τον ένα. Εκείνη τη στιγμή ζήτησα την ευχή τους και ο άγνωστος Γέροντας μου λέει, ότι τους έστειλε ο Κύριος μας να μου πουν, ότι κανείς δεν μπορεί να πάρη τον σταυρό του άλλου από τους ώμους του, διότι θα είναι κλέφτης του στεφάνου του.
Επίσης, κάτι άλλο που είπε ο άγνωστος Γέρων είναι, πως έχω ήδη πολλά και δεν πρέπει να ζητάω άλλα. Μετά από όλα αυτά, ρώτησαν τον άγνωστο Γέροντα επάνω στο σύννεφο, ποιο είναι το όνομά του, και εκείνος μου απάντησε:
– Νικηφόρος ο Λεπρός, και λόγω της αυτοθυσίας και της αγάπης σου, θα κάνω εγώ καλά τη γυναίκα.
Καθώς τελείωσε την αφήγηση αυτή ο μοναχός, ρωτώ:
– Τελικά, έγινε καλά η γυναίκα;
– Ναι, μου λέει εκείνος, αλλά ακόμη ρωτάω τον Κύριο, γιατί δεν μου έδωσε εμένα τον καρκίνο, και καθώς τα έλεγε αυτά, γελούσε.
Μαρτυρία του π. Θεολόγου Γασπαράτου, όπως δημοσιεύεται στο βιβλίο του Μοναχού, π. Σίμωνος, «Ο άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός, ο θαυματουργός».
