Ιερός Ναός Αγ. Σπυρίδωνος Πύργου: « Κυριακή Α’ Νηστειών- Κυριακή της Ορθοδοξίας- Εορτάζεται η αναστήλωση των εικόνων
«Οὐκ ἀρνησόμεθά σε φίλη Ὀρθοδοξία, οὐ ψευσόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας. Ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, ἐν σοὶ ζῶμεν, ἐν σοὶ κοιμηθησόμεθα. Εἰ δὲ καὶ καλέσειε καιρὸς καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα» (Ἰωσὴφ Βρυέννιος).
Μετάφραση: Δεν θα σε αρνηθούμε αγαπημένη μας Ορθοδοξία, δεν θα σε διαψεύσουμε πατροπαράδοτη ευσέβεια.
Στο ήθος και την αλήθεια σου γεννηθήκαμε, σ’ αυτὰ ζούμε και μ’ αυτὰ θα αναπαυθούμε. Κι άν χρειαστεί ποτέ, για χάρη σου αναρίθμητες φορὲς θα θυσιαστούμε!
1) Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΚΑΙ Η ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΣ!!
Πρώτη Κυριακή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αγαπητοί φίλοι και Χριστιανοί μας, Κυριακή της Ορθοδοξίας! Εορτή της μεγάλης μας μητέρας, της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας μας! Την Κυριακή της Ορθοδοξίας εορτάζουμε την ανάμνηση του κορυφαίου γεγονότος της Εκκλησιαστικής μας ιστορίας, της αναστηλώσεως των ιερών εικόνων, το οποίο συνέβη το 843 μ.Χ. στο Βυζάντιο, χάρις στην αποφασιστική συμβολή της βασιλίσσης και μετέπειτα Αγίας Θεοδώρας, συζύγου του αυτοκράτορα Θεοφίλου (840 – 843 μ.Χ.). Αναφερόμαστε στη μεγάλη εικονομαχική έριδα, η οποία συντάραξε κυριολεκτικά την Εκκλησία μας για περισσότερα από εκατό χρόνια.
Το 726 μ.Χ. ο Αυτοκράτωρ Λέων ο Γ’ ο Ίσαυρος (717 – 741 μ.Χ.) αποφάσισε να επιφέρει στο κράτος ριζικές μεταρρυθμίσεις. Μια από αυτές ήταν η απαγόρευση προσκύνησης των ιερών εικόνων, επειδή, παίρνοντας αφορμή από ορισμένα ακραία φαινόμενα εικονολατρίας, πίστευε πως η χριστιανική πίστη παρέκλινε στην ειδωλολατρία. Στην ουσία όμως εξέφραζε δικές του ανεικονικές απόψεις, οι οποίες ήταν βαθύτατα επηρεασμένες από την ανεικονική ιουδαϊκή και ισλαμική πίστη.
Η αναταραχή ήταν αφάνταστη. Η Αυτοκρατορία χωρίστηκε σε δύο φοβερά αντιμαχόμενες ομάδες, τους εικονομάχους και τους εικονολάτρες. Οι διώξεις φοβερές. Μεγάλες πατερικές μορφές ανάλαβαν να υπερασπίσουν την ορθόδοξη πίστη. Στα 787 μ.Χ. συγκλήθηκε η Ζ’ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία διατύπωσε με ακρίβεια την οφειλόμενη τιμή στις ιερές εικόνες. Σε αυτή επίσης διευκρινίστηκαν και άλλα δυσνόητα σημεία της χριστιανικής πίστεως, έτσι ώστε να έχουμε πλήρη αποκρυστάλλωση του ορθοδόξου δόγματος και να ομιλούμε για θρίαμβο της Ορθοδοξίας μας.
Η εικόνα στην Ορθοδοξία μας δεν αποτελεί αντικείμενο λατρείας, αλλά λειτουργεί αποκλειστικά ως μέσον τιμής του εικονιζόμενου προσώπου. Ακόμα και ο Χριστός μπορεί να εικονισθεί, διότι έγινε άνθρωπος. Μάλιστα όποιος αρνείται τον εικονισμό του Χριστού αρνείται ουσιαστικά την ανθρώπινη φύση Του! Οι μεγάλοι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας, που αναδείχθηκαν μέσα από τη λαίλαπα της εικονομαχίας, διατύπωσαν το ορθόδοξο δόγμα με προσοχή και ευλάβεια.
Η προσκύνηση της ιερής εικόνας του Χριστού και των άλλων ιερών προσώπων του Χριστιανισμού δεν είναι ειδωλολατρία, όπως κατηγορούνταν από τους εικονομάχους, διότι η τιμή δεν απευθύνεται στην ύλη, αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο, καθότι «η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» (Μ.Βασίλειος P . G . 32,149) και «Προσκυνούμεν δε ταις εικόσιν ου τη ύλη προσφέροντες την προσκύνησιν, αλλά δι΄αυτών τοις εν αυταίς εικονιζομένοις» (Ι. Δαμασκ. P . G .94 1356). Η ευλογία και η χάρη που λαμβάνει ο πιστός από την προσκύνηση των ιερών εικόνων δίνεται από το ζωντανό ιερό πρόσωπο και όχι από την ύλη της εικόνας.
Η εικόνα έχει τεράστια ποιμαντική χρησιμότητα. Μια εικόνα, σύμφωνα με γλωσσική έκφραση, αξίζει περισσότερο από χίλιες λέξεις. Αυτό σημαίνει ότι μέσω της εκκλησιαστικής εικονογραφίας οι πιστοί βοηθούνται να αναχθούν στις υψηλές πνευματικές θεωρίες και στο θείον.
Βεβαίως η ηρεμία δεν αποκαταστάθηκε, διότι εξ μ.Χ. η ευσεβής Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, επίτροπος του ανήλικου γιου της Μιχαήλ του Γ΄, έθεσε τέρμα στην εικονομαχική έριδα και συνετέλεσε στο θρίαμβο της Ορθοδοξίας και μαζί με τον τότε Πατριάρχη Μεθόδιο αναστήλωσαν τις ιερές εικόνες στους Ναούς της Βασιλεύουσας!
Οι Πατέρες όρισαν να εορτάζεται ο θρίαμβος του ορθοδόξου δόγματος την πρώτη Κυριακή των Νηστειών για να δείξει στους πιστούς πως ο πνευματικός μας αγώνας θα πρέπει να συνδυάζεται με την ορθή πίστη για να είναι πραγματικά αποτελεσματικός. Νηστεία και ασκητική ζωή έχουν και άλλες αιρέσεις ή θρησκείες, και μάλιστα με πολύ αυστηρότερους κανόνες άσκησης. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να σωθούν και να ενωθούν με το Θεό. Η σωτηρία είναι συνώνυμη με την αλήθεια, αντίθετα η πλάνη και το ψεύδος οδηγούν σε αδιέξοδα και εν τέλει στην απώλεια.
2) ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΑΜΕ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ!
Όπως και να προσεγγίσει κανείς τις Βυζαντινές εικόνες, είτε πιστεύει πως είναι θαυματουργικές, είτε γοητεύεται από την καλλιτεχνική δημιουργία των αγιογράφων, δεν παύουν να συγκινούν αλλά και να γοητεύουν με την αινιγματικότητα, την μελαγχολία και τη γαληνή τους. Η Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία τις έχει σε μεγάλη ευλάβεια και σεβασμό καθώς, η σημασία τους είναι πολύ μεγάλη και αυτό αποφαίνεται τόσο από τα λόγια του Μεγάλου Βασιλείου «α γαρ ο λόγος της ιστορίας δι’ ακοής παρίστησι, ταύτα γραφική σιωπώσα δια μιμήσεως δείκνυσι», όσο και από την απόφαση της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία αποφάσισε πως οι ιερές εικόνες είναι στο ίδιο επίπεδο με το Ευαγγέλιο και τον Τίμιο Σταυρό!
Αρχικά ας δούμε την ετυμολογία της λέξης εικόνα. Η λέξη εικών είναι αρχαιοελληνική και σημαίνει ομοίωμα δηλαδή αποτύπωση μορφών η πραγμάτων μέσα από την τέχνη και κυρίως μέσα από την ζωγραφική και την γλυπτική. Στα Βυζαντινά χρόνια η λέξη απέκτησε μια ειδική σημασία, σήμαινε την απεικόνιση ιερών για τους Χριστιανούς πρόσωπων ή σκηνών. Οι εικόνες παίζουν για την Ορθόδοξη Εκκλησία σημαντικό ρολό τόσο στην δημόσια όσο και στην ιδιωτική λατρεία. Από τον πρώτο αιώνα της διδασκαλίας του Χριστιανισμού οι Χριστιανοί συνήθιζαν να ζωγραφίζουν στις κατακόμβες τους διάφορα σύμβολα τα όποια τις περισσότερες φορές είχαν παιδαγωγικό χαρακτήρα. Η άνθιση των εικόνων παρατηρείται μετά της λήξη της εικονομαχίας και την επικράτηση της εικονολατρίας. Οι παλαιότερες εικόνες που σώζονται μέχρι τις ημέρες μας, από την εποχή εκείνη, βρίσκονται στην Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο όρος Σινά και χρονολογούνται από τον 6ο αιώνα μ.Χ.
Οι εικόνες έχουν μεγάλη σημασία μέχρι τις ημέρες μας. Εκφράζουν την λατρεία των πιστών προς το Θεόν και κατέχουν την κυρίαρχη θέση ανάμεσα στα αντικείμενα λατρείας της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Με την απεικόνιση του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων, ο πιστός έρχεται πιο κοντά στις Θείες μορφές τους και ζητεί τη μεσολάβησή τους, για την εκπλήρωση κάποιας επιθυμίας του, για να βρει παρηγοριά στις δύσκολες στιγμές της ζωής του και για να πετύχει τη λύτρωση. Η εικόνα είναι η υπόμνηση των πρωτότυπων και αναγωγή σε αυτά. Με άλλα λόγια όταν έχουμε μπροστά μας μία εικόνα, αυτή η εικόνα όχι απλώς μας θυμίζει αλλά μας ανεβάζει στο πρωτότυπο και κατεβάζει το πρωτότυπο σε εμάς. Έτσι φέρνει στο νου και στην κάρδια μας το Χριστό και τους άγιους που παριστάνει και μας ανεβάζει προς αυτούς.
Οι εικόνες μας κηρύττουν, μας διδάσκουν, μας φωτίζουν και μας βοηθούν να μιμηθούμε τους Άγιους και το Θεό. Κρατώντας την εικόνα του Χριστού στα χεριά μας «κρατάμε σαν σε αρτοφόριο τον ίδιο τον Χριστό» όπως αναφέρει ο γέροντας Αιμιλιανός. Όταν έχω ενώπιων μου μια εικόνα σημαίνει ότι έχω ενώπιων μου τον Χριστό, την Παναγία τους Αγίους. Επειδή οι Άγιοι στην επίγεια ζωή τους, ήταν «πλήρεις πνεύματος ἁγίου» η χάρις αναπαύεται και στις ιερές εικόνες τους. Έτσι η εικόνα είναι η ζωντανή παρουσία του Θεού ο οποίος είναι «θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ•» και μεταδίδει τη χάρι στους πιστούς που τις προσκυνούν . Καθώς τις προσκυνάμε ξέρουμε ότι η εικόνα είναι μια θεολογία, μια αποκάλυψη θεού μπροστά στα αμαρτωλά μας μάτια «ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας». Τέλος είναι η φανέρωσις του μυστήριου της Εκκλησίας, είναι ζώσα και παρούσα η Ορθοδοξία όταν προσκυνάμε με πίστη τις άγιες εικόνες.
Τι μεγαλείο! Τι μυστήριο! κρύβουν οι άγιες εικόνες μας; Αν δεν είχαμε τις άγιες εικόνες μας θα σήμαινε πως δεν πιστεύουμε στην αγάπη του Χριστού, θα σήμαινε πως δεν πιστεύουμε στην Θεότητά του, πως δεν πιστεύουμε ότι φανερώθηκε στους ανθρώπους με σάρκα. Οι ιερές εικόνες είναι η δόξα των πιστών και της Εκκλησίας μας, διότι προσκυνώντας τις εικόνες τιμούμαι τα εικονιζόμενα πρόσωπα στεκόμαστε ενώπιων του Θεού και οδηγούμαστε στην αγάπη του, γι΄ αυτό και καθημερινά γίνονται τόσα πολλά και ποικίλα θαύματα!
3) ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΚΑΙ ΙΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ!
Αγαπητοί μας πρέπει να γνωρίζουμε ότι: Όταν προσκυνούμε τις εικόνες των Αγίων, δεν υποκλινόμαστε στο ξύλο και στο χρώμα του ξύλου αλλά σε ζώντες Αγίους, οι οποίοι λάμπουν ως ο ήλιος στη Βασιλεία του Θεού. Όταν ασπαζόμαστε τις εικόνες των Μαρτύρων του Χριστού, ασπαζόμαστε τις πληγές και τα παθήματά τους, για χάρη του Βασιλέως Χριστού!
Όταν αγγίζουμε με το χέρι μας τις Εικόνες των Οσίων ασκητών και εγκρατευτών, δεν αγγίζουμε το σανίδι αλλά τους κόπους και τις αρετές τους. Όταν κλαίμε ενώπιον της Εικόνας της Αγίας Θεοτόκου, δεν θρηνούμε μπροστά σε ένα νεκρό κομμάτι ξύλου αλλά κλαίμε ενώπιον της ζωντανής και σπλαχνικής Μητέρας του Θεού, η οποία βλέπει από τη Βασιλεία του Υιού της τα δάκρυά σας και σπεύδει σε βοήθεια.
Όταν συστελλόμαστε μπροστά στα πρόσωπα των αγίων Αγγέλων και Αρχαγγέλων, δεν το κάνουμε μπροστά σε νεκρά αντικείμενα αλλά μπροστά στα πνεύματα του Αγαθού και του Φωτός, στους ασωμάτους και ισχυρούς στρατιώτες και υπηρέτες του Ζώντος Θεού.
Όταν τέλος, ασπαζόμαστε το Σταυρό του Χριστού, δεν το κάνουμε σαν να είναι ένα αντικείμενο, αλλά ασπαζόμαστε την αγάπη του Κυρίου, η οποία φανερώθηκε στα παθήματά Του για σας επί του Σταυρού. Ασπαζόμαστε την ώρα εκείνη το ισχυρότερο σύμβολο νίκης, από το οποίο οι δαίμονες τρέμουν και φεύγουν, αυτό που δίνει θάρρος στην πληγωμένη καρδιά και παρηγοριά στην ταλαίπωρη ψυχή.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ!
ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΠΥΡΓΟΥ
