Η κατάληψη της Κορώνης από τους Ισπανούς, 1532-1534
[ad_1]
Τον Αύγουστο του 1500, ο Βαγιαζήτ Β κατέλαβε το Κάστρο της Μεθώνης. Οι κάτοικοι της Κορώνης, έχοντας τρομοκρατηθεί από αυτό το γεγονός, παραδόθηκαν στους Οθωμανούς. Το 1532 η Κορώνη καταλήφθηκε από το συμμαχικό στόλο του αυτοκράτορα Καρόλου Ε, του Πάπα και των Ιπποτών της Μάλτας με επικεφαλής το Γενουάτη ναύαρχο Αντρέα Ντόρια.
Δύο χρόνια μετά, οι συμμαχικές δυνάμεις εγκατέλειψαν την Κορώνη, παίρνοντας μαζί τους περισσότερους από δύο χιλιάδες κατοίκους που θα εγκαθίσταντο στην Κάτω Ιταλία. Ο Κάρολος Ε’, σε μία προσπάθεια αντιπερισπασμού, οργάνωσε ένα ναυτικό συνασπισμό με στόχο την Πελοπόννησο, ώστε να αμβλυνθούν οι πιέσεις πού δεχόταν στην κεντρική Ευρώπη. Ο στόλος πού οργανώθηκε αποτελείτο από γενουατικά, ισπανικά, παπικά πλοία αλλά και γαλέρες από το τάγμα των ιπποτών της Μάλτας. Επικεφαλής βρισκόταν ο Ανδρέας Ντόρια (Doria), ένας αξιόμαχος Γενουάτης ευγενής, ενώ η χριστιανική δύναμη περιελάμβανε Ιταλούς, Ισπανούς, Γερμανούς και φυσικά Έλληνες και Αλβανούς stradioti.
Στις 21 Σεπτεμβρίου 1532 παραδόθηκε η Κορώνη, όταν σε ενέδρα σκοτώθηκαν και οι επτακόσιοι σπαχήδες πού στάλθηκαν ως ενισχύσεις από την Σπάρτη, και τα κεφάλια των δύο αρχηγών τους τοποθετήθηκαν σε δόρατα έξω από τά τείχη της πόλης. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας σκοτώθηκαν οι παλαίμαχοι μαχητές Θεόδωρος Μπόχαλης και Θεόδωρος Βοσκίτης. Η διοίκηση της πόλης ανατέθηκε σε ισπανική φρουρά 2000 ανδρών, υπό την αρχηγία τού Ιερώνυμου Mendoza.
Ο Ντόρια προχώρησε βορειότερα, τον Οκτώβριο κατέλαβε την Πάτρα και ακολούθησε η κατάληψη των φρουρίων τού Ρίου και τού Αντιρρίου, όπου οι χριστιανοί και κυρίως οι Έλληνες προέβησαν σε άγρια σφαγή των υπερασπιστών των δύο φρουρίων, σύμφωνα με την αφήγηση τού απεσταλμένου τού βασιλιά της Γαλλίας Φραγκίσκου Α’. Με την έλευση τού φθινοπώρου, ο Doria πέρασε στην Κεφαλλονιά και από εκεί επέστρεψε θριαμβευτής στην Ιταλία.
Πάντως η επανάσταση δεν γενικεύτηκε στο Μοριά, διότι οι Ρωμιοί γνώριζαν ότι όταν θα άλλαζαν τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών δυνάμεων θα έμεναν μόνοι και αβοήθητοι στο έλεος των Τούρκων. Εκείνοι πού σήκωσαν πάλι τα όπλα εναντίων των κατακτητών ήταν οι ατίθασοι Ηπειρώτες στην περιοχή της Χιμάρας.
Όπως ήταν επόμενο, το επόμενο καλοκαίρι, η Υψηλή Πύλη απέστειλε ισχυρές χερσαίες δυνάμεις, με επικεφαλής τον Σαντζάκμπεη τού Μοριά, οι οποίες έφθασαν στη Μεσσηνία τον Απρίλιο τού 1533, ενώ στόλος 80 σκαφών, υπό τη διοίκηση τού Λουφτή μπέη, απέκλεισε το λιμάνι της Κορώνης. Στό μεταξύ στην πόλη είχαν εισέλθει “Grecci estratiotas”, (από τις οικογένειες Μάνεση, Κατωγίτη, Βαρβάτη, Στρατηγού, Ρωμανού, Μενάγια, Καπνίση κ.ά.) ενώ τη διοίκηση ανέλαβε ο Ισπανός Rodrigo de Machicao.
Ο στόλος του Doria κατέφθασε με βοήθεια για τούς πολιορκημένους και απώθησε τον οθωμανικό στόλο στα ανοικτά τού πελάγους. Τον Αύγουστο όμως ο χριστιανικός στόλος αναχώρησε για την Ιταλία, αφήνοντας μόνους τούς αμυνομένους οι οποίοι είχαν να αντιμετωπίσουν εκτός από τις ισχυρές πολιορκητικές δυνάμεις, την πείνα και τον λοιμό με αποτέλεσμα να αποδεκατιστούν. Παρόλες τις δυσκολίες επιχειρούσαν εξόδους για να εξοικονομήσουν τρόφιμα και μάλιστα η πιο παράτολμη νυκτερινή έξοδος έγινε στο τουρκοχώρι της Ανδρούσας όπου κατετρόπωσαν τούς χίλιους γενίτσαρους πού στάθμευαν εκεί, ενώ έκαψαν τά ιπποστάσια και τις αποθήκες των πολεμοφοδίων.
Δυστυχώς όμως ο γενναίος Μακικάο, πού ηγείτο της μάχης, σκοτώθηκε από σφαίρα στο κεφάλι, οι χριστιανοί οπισθοχώρησαν και έθαψαν με τιμές τον γενναίο Ισπανό πολεμιστή. Επιτέλους, τον Μάρτιο τού 1534, ο αυτοκράτορας Κάρολος E’ έστειλε πλοία τα οποία παρέλαβαν τον πληθυσμό της Κορώνης και την φρουρά της με προορισμό την Κάτω Ιταλία. Εκεί οι Έλληνες πού άφησαν τη γη της Μεσσηνίας για πάντα, θα ενωθούν με τούς άλλους συμπατριώτες τους (Grecanoi), θα εξελιχθούν σε δυναμική κοινότητα και θα διατηρήσουν τον ελληνικό τους χαρακτήρα για τρεις αιώνες περίπου, μέχρι να αλλαξοπιστήσουν και να γίνουν καθολικοί, ύστερα από την αφόρητη πίεση των καθολικών ιερέων τού Βατικανού.
