Tου Μιχάλη Κατρίνη
12 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον πύρινο εφιάλτη που έζησε η Ηλεία στις 24 Αυγούστου του 2007.
Οι 63 νεκροί, οι οποίοι δεν έχουν φύγει ούτε μία ημέρα από το μυαλό των οικογενειών τους, ήταν το πιο βαρύ τίμημα που πλήρωσε ποτέ ο τόπος μας.
Τη συνείδησή μας θα στοιχειώνει πάντα η αγκαλιά της μητέρας με τα 4 παιδιά της να περιμένουν όλοι μαζί το βέβαιο θάνατο.
Μια φονική πυρκαγιά που προκάλεσε τεράστια περιβαλλοντική επιβάρυνση και σημαντικές απώλειες περιουσιών, με την καταστροφή φυτικού και ζωικού κεφαλαίου αλλά και πάρα πολλών κατοικιών.
Μετά από 12 χρόνια , οι πληγές στον τόπο μας παραμένουν ανοιχτές.
Τα μεγάλα αναπτυξιακά έργα , όπως ο νέος αυτοκινητόδρομος Πάτρα-Πύργος , λιμνάζουν και κωλυσιεργούν, όντας θύματα αποφάσεων και μεθοδεύσεων που εξυπηρετούν όλους τους άλλους πλην της Ηλείας και των κατοίκων της.
Η ανάδειξη της υπεραξίας που λέγεται Αρχαία Ολυμπία, παραμένει στα χαρτιά.
Τα χρήματα του Ταμείου Μολυβιάτη, χρήματα από δωρεές που προορίζονταν για την πυρόπληκτη Ηλεία, αποδεδειγμένα δε διατέθηκαν και δεν αξιοποιήθηκαν για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του.
Ταυτόχρονα, οι συνέπειες της καταστροφικής πυρκαγιάς του 2007, είναι ορατές σε όλους.
Τα πλημμυρικά φαινόμενα και οι κατολισθήσεις έχουν αυξηθεί.
Ο πρωτογενής τομέας, λόγω της συρρίκνωσης των καλλιεργούμενων εκτάσεων και των προβλημάτων στην παραγωγή, έχει υποχωρήσει.
Η περιβαλλοντική αποκατάσταση , με όρους αειφορίας, δεν προχώρησε όπως θα έπρεπε.
12 χρόνια μετά, οφείλουμε να θυμόμαστε πάντα αυτή την ημέρα.
Πέρα από τις διαπιστώσεις, όμως, έστω και τώρα η Ηλεία πρέπει να απαιτήσει και να διεκδικήσει από την Πολιτεία αυτά που δικαιούται. Να διαμορφώσει και να εφαρμόσει ένα συνεκτικό αναπτυξιακό σχέδιο αλλά και μέτρα που θα διασφαλίζουν ότι δεν θα ξαναζήσουμε ποτέ ξανά τον ίδιο εφιάλτη.
Με σαφείς και συγκεκριμένες κινήσεις, όπως:
1) Την εφαρμογή ενός νέου μοντέλου πολιτικής προστασίας. Μετά από όσα ζήσαμε στην Ηλεία και το Μάτι, το ζητούμενο είναι να μην αισθάνεται κανείς αβοήθητος την ώρα της καταστροφής. Με ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των κατοίκων, όπως ακριβώς γίνεται και με τους σεισμούς, αλλά και ειδοποίησή τους την ώρα της πυρκαγιάς.
2) Την υλοποίηση αντιπλημμυρικών και αντιδιαβρωτικών έργων στην περιοχή, τα οποία αναζητούμε, δυστυχώς, κατόπιν εορτής.
3) Την ενίσχυση του προϋπολογισμού και του προσωπικού των δασαρχείων και των διευθύνσεων δασών, ώστε να υπάρχει σωστή προετοιμασία κάθε αντιπυρικής περιόδου.
4) Την επαναχάραξη αντιπυρικών ζωνών αλλά και την ευαισθητοποίηση των κατοίκων σε κάθε χωριό για τους κοινόχρηστους και ιδιωτικούς χώρους που αποτελούν εστία κινδύνου.
5) Την ενίσχυση των δυνάμεων πυρόσβεσης σε προσωπικό και υλικοτεχνικό εξοπλισμό και τη μόνιμη στάθμευση εναέριων μέσων στο αεροδρόμιο της Ανδραβίδας.
12 χρόνια μετά, όλα αυτά δεν είναι απλά αυτονόητα. Είναι και μια οφειλόμενη τιμή και υποχρέωση στη μνήμη των 63 συνανθρώπων μας που χάθηκαν τόσο άδικα. Είναι ένα χρέος τιμής στην Ηλεία που δοκιμάστηκε, τραυματίστηκε και θρήνησε. Γιατί δε θέλουμε και δεν πρέπει να ξαναζήσουμε αυτό τον εφιάλτη.
