21/01/202018:30

Γράφει ο Γιώργος Κ.  Παναγιωτόπουλος: “Η πίτα και το κομμάτι του νεκρού…”

Γράφει ο Γιώργος Κ.  Παναγιωτόπουλος

Στις πίτες στρογγυλοκάθεται στη θέση του φλουριού, ένα από τα τριάκοντα αργύρια.
Κάθε κομμάτι, μια ελπίδα να βρεθεί το φλουρί του νεκρού που ζει μέσα στους ανθρώπους.
Κανείς δεν το ονοματίζει, μα αυτό εκεί. Φλουρί από τα τριάκοντα αργύρια της προδοσίας.
Νεκρές επιθυμίες ντυμένες ψευδαίσθηση.
Νεκρές ψυχές ντυμένες
χαμόγελα.
Νεκρά ποιήματα ντυμένα
ερμηνείες.
Νεκροί έρωτες θαμμένοι
κατάστηθα.
Κόβονται οι πίτες και το πρώτο κομμάτι το προσφέρουν οι απάνθρωποι άνθρωποι «του Χριστού».
Νεκρές υποκρισίες.
Νεκρά κομμάτια.
Νεκρός χρόνος.
Μέχρι σε κάποιου το κομμάτι να πέσει το φλουρί το ξεπεσμένο από τα τριάκοντα αργύρια.
Μέχρι να ξεσπάσουν με χαρά τα χειροκροτήματα για την ανεύρεση του πολυπόθητου.
Μέχρι οι αγκαλιές στον «νικητή», να κρύψουν τον φθόνο για τη νίκη.
Πεθαίνει ο κόσμος και οι άνθρωποι γιορτάζουν κόβοντας πίτες.
Νεκρές μνήμες.
Νεκρά ξόρκια.
Νεκρά φλουριά.
Αλλά κανείς δεν έχει το κουράγιο να ονοματίσει ένα κομμάτι «του νεκρού».
Γιατί έτσι καμώνονται όλοι τους ζωντανούς. Με κλειστά μάτια.
Μα η αλήθεια μόνη κι ακλόνητη.
Δεν υπάρχει ανάσταση αν δεν προηγηθεί ο θάνατος.

Μοιραστείτε το άρθρο

Περισσότερα Νέα