Γράφει ο Χρήστος Αθανάσουλας: Η ταμίας που χάριζε…
Γράφει ο Χρήστος Αθανάσουλας: Η ταμίας που χάριζε…
Σήμερα είπα να μοιραστώ μαζί σας μια αληθινή ιστορία, που δεν την έζησα αλλά όπως την διάβασα στο internet, την ένιωσα τόσο δυνατή, καθαρή και συγκινητική που σκέφτηκα πως -σαν μάθημα ζωής- θα ήταν πολύ εγωιστικό να μην την μοιραστώ και με άλλους…
…άλλωστε ανέκαθεν πίστευα ότι γύρω μας υπάρχουν πολλά μικρά παιδιά, που είναι «μεγάλοι άνθρωποι»!…
Το περιστατικό είναι αληθινό και συνέβη πριν από μερικές μέρες σε μεγάλο σούπερ μάρκετ στην Αγία Παρασκευή, στην Αθήνα:
Πλησιάζει στο ταμείο ένας γηραιός, ρακένδυτος άνδρας, με 3-4 κονσέρβες κι ένα γκαζάκι στο καλαθάκι του. Η νεαρή ταμίας κτυπάει τις κονσέρβες και το γκαζάκι στην ταμειακή μηχανή, τον κοιτάζει και του λέει:
– «Φύγετε κύριε, η εταιρεία μας δικαιολογεί κάποια δωρεάν καλάθια».
Αυτός ξαφνιάζεται χαρούμενα, την κοιτάζει με καλοσύνη, την ευχαριστεί εκατό φορές, της δίνει χίλιες ευχές και φεύγει.
Μόλις εκείνος απομακρύνεται, ανοίγει την τσάντα της και βάζει τα χρήματα στο ταμείο από το πορτοφόλι της!!!
Όσοι ήταν στην ουρά, 2-3 άτομα, έχουν μείνει «κάγκελο». Αμέσως της λένε: «κοπελιά, να τα πληρώσουμε εμείς».
Η νεαρή κοπέλα τους κοιτάζει αυστηρά και τους απαντά αποφασιστικά:
– «Ευχαριστώ, εγώ το αποφάσισα, εγώ θα τα πληρώσω. Ελάτε, παρακαλώ, προχωράτε».
[…μια απάντηση, που θα μπορούσε να σημαίνει: …εσείς μπορείτε να βρείτε γύρω σας άλλες τέτοιες «ευκαιρίες»…]
Κι ήταν ένα κοριτσάκι τόσο δα… 20-22 ετών. Πόσα να παίρνει, άραγε; 20-22 ευρώ μεροκάματο;…500 ευρώ το μήνα;… Ίσως και λιγότερα…
Κι όμως ένιωσε να δώσει ένα μάθημα ζωής και ανθρωπιάς για όλους μας. Να σκορπίσει ελπίδα και προσμονή για ένα καλύτερο αύριο.
Ένα δώσει ένα μάθημα ιδιαίτερα σε όσους συνηθίζουν να κατηγορούν απερίσκεπτα, βιαστικά και μαζικά την νεολαία μας.
Υπάρχουν διαμάντια ανάμεσα στα παιδιά!… και είναι πολλά, μα πάρα πολλά!
Και τώρα, σε αυτή την δύσκολη, γκρίζα περίοδο, που περνά η πατρίδα μας, αυτά τα παιδιά-διαμάντια λάμπουν εκτυφλωτικά και δίδουν μάθημα αλληλεγγύης και αντίστασης, μάθημα ζωής σε όλους μας.
Γιατί είναι πράγματι αντίσταση, το να κάνεις αλληλεγγύη σήμερα. Σήμερα που οι τόσες δυσκολίες κάνουν τους περισσότερους από εμάς να ενδιαφέρονται μόνο για το πώς «θα την βγάλουν καθαρή»… πως θα μπορέσουν να την «βολέψουν»…
Όσο υπάρχουν σε αυτό τον τόπο άνθρωποι, άγγελοι αλληλεγγύης, να μην φοβόμαστε τίποτα.
Θα τα αντιμετωπίσουμε όλα, όλοι μαζί, με μπροστάρη την νεολαία μας. Με τα δικά της ενεργά κοινωνικά αντισώματα, να διασώζουν όση κοινωνική υγεία μας απέμεινε…
Να το θυμάστε λοιπόν: να υποκλινόμαστε στις δράσεις, στους αγώνες αλλά ακόμη και σε απλές χειρονομίες των νέων διαμαντιών του τόπου μας, αντί να συνηθίζουμε να κάνουμε υποκλίσεις στο ηγετικό πολιτικό προσωπικό του…
* Το περιστατικό μετέφερε μια άγνωστή μου κυρία, η Θεόκλητη Μεσουρίδου και νομίζω ότι το ελάχιστο που είχα να κάνω είναι να το διαδώσω σαν αχτίδα ελπίδας…
…και ίσως γιατί μου θύμισε μια πολύ παλιά προσωπική ιστορία, που προσέφερα τον μισθό μου για να πληρώσω την ποινή στον πατέρα δυο μικρών παιδιών, 4 και 5 ετών, που είχε εμπλακεί σε τροχαίο κι έμενε παγιδευμένος, ενώ έπρεπε αμέσως να φύγει για την Αμερική…
Κι ας με «μάλωναν» όλοι τριγύρω…
Αλλά γι’ αυτό θα τα πούμε μια άλλη φορά… Καλημέρα σας
